3.12 Waar is antimaterie gebleven: on-evenwichtige ontdooiing en tensorbias

Startpagina ／ Hoofdstuk 3: Het macroscopische heelal

Termen en afspraken
Dit onderdeel verklaart de oorsprong van de “materie–antimaterie-asymmetrie” binnen het Filament–Zee–Tensor-beeld van de Theorie van energiefilamenten (EFT): in het vroege heelal hebben overlappende levensduren van Algemene onstabiele deeltjes (GUP) gezamenlijk het medium getrokken en zo het achtergrondreliëf van de Statistische tensorzwaartekracht (STG) gevormd; bij verval of annihilatie voedden deze deeltjes het medium terug met zwakke golfpakketjes die zich opstapelden tot Tensor-gedragen ruis (TBN). Vanaf hier gebruiken we uitsluitend de Nederlandse voluit-namen Theorie van energiefilamenten, Algemene onstabiele deeltjes, Statistische tensorzwaartekracht en Tensor-gedragen ruis.

I. Fenomenen en de uitdaging

• Het heelal bestaat vrijwel geheel uit materie: er zijn geen “antistelsels” of “anticlusters” waargenomen, en de sterke annihilatiestraling die men aan grootschalige materie–antimaterie-grenzen zou verwachten, ontbreekt.
• De gangbare vertelling loopt vast: als het begin bijna gelijke hoeveelheden bevatte, zijn een uiterst kleine scheefstand en processen buiten evenwicht nodig om een dun “materie-overschot” te laten overblijven. Maar waarom zien we geen grote antimateriedomeinen? Waarom is het overschot ruimtelijk zo glad? En waar is de vrijgekomen annihilatie-energie gebleven?

II. Mechanisme in gewone taal (ontdooiing buiten evenwicht + tensorbias)

1. Ontdooiing rukt op als een front, niet overal tegelijk.
   De overgang van hoge dichtheid en hoge tensor-spanning naar een bijna normaal plasma voltrok zich niet “in één klap”, maar via een ontdooifront dat in lappen en banen over het tensor-netwerk schoof. In dat front raken reacties en transport tijdelijk uit balans: wat eerder “ontgrendelt” of makkelijker verplaatst, laat een systematisch verschil achter.
2. Filamentgeometrie kiest een richting: een kleine maar coherente bronbias.
   In een medium met tensor-gradiënten en voorkeursoriëntaties zijn drempels en snelheden voor lus-sluiting, herverbinding en ontkoppeling niet exact symmetrisch tussen mee- en tegen-gradiënt. In deeltjes-taal: een zwakke koppeling tussen handigheid/oriëntatie en de tensor-gradiënt verschuift de netto kans op vorming en overleving van “materie-lussen” en “antimaterie-lussen” een tikje, maar overal dezelfde kant op.
3. Transportbias: kanalen gedragen zich als “eenrichtingsbanen”.
   De Statistische tensorzwaartekracht organiseert de stroom van energie en stof langs “filament-corridors” richting knopen. Dicht bij het front worden antimaterie-lussen makkelijker de vergrendelde kernen of dichte knopen ingevoerd en daardoor eerder geannihileerd of opgeslokt; materie-lussen glippen eerder via zijpaden weg, passeren het front en spreiden zich als een dunne laag over een groot gebied. Zo grijpt de bias in “vorming–overleving–export” in elkaar.
4. Energiebalans van annihilatie: warmtereservoir + ruisachtergrond.
   De hevigste annihilatie vindt plaats in een dichte omgeving, waar de energie lokaal wordt herverwerkt en opgaat in het achtergrond-warmtereservoir; een deel keert terug als onregelmatige golfpakketjes en stapelt op tot breedbandige, laag-amplitude en alomtegenwoordige Tensor-gedragen ruis. Daarom zien we vandaag geen late, grootschalige “vuurwerkshow” van annihilatie, maar wel een zachte, diffuse basis.
5. Uiterlijk van het resultaat.
   • Op grote schaal blijft een dunne, gladde materielaag achter die het zaad vormt voor Oerknal-nucleosynthese (BBN) en latere structuurvorming.
   • Antimaterie wordt vroeg ter plekke geannihileerd of door diepe putten opgeslokt en zo omgezet in een compact energiedepot zonder “materie/anti”-label.
   • De toenmalige “warmte-rekening” en “ruis-rekening” verschijnen nu als hete beginvoorwaarden en subtiele, diffuse achtergrondstrepen.

III. Analogie voor intuïtie

Caramel die opstijft op een licht hellend blad.
Caramel stolt niet overal tegelijk: de randen zetten eerst, daarna dringt een front naar binnen. Twee bijna even grote populaties “micro-kraal” (materie/antimaterie) reageren aan het front net anders: de ene soort wordt makkelijker in groeven geperst (valt diepe putten in en wordt geannihileerd/opgeslokt), de andere wordt over de helling meegetrokken, spreidt dun uit en blijft behouden. De “pers- en terugstroom” tijdens de frontopmars laat zowel warmte-sporen als fijne ruislijnen achter—vandaag de temperatuur- en ruisbasis.

IV. Vergelijking met standaardbenaderingen (mapping en meerwaarde)

1. Drie klassieke ingrediënten mappen helder—zonder eigennaam-modellen.
   • Getalbehoud kan breken ↔ herverbinding/sluiting/ontkoppeling van filamenten onder extreme condities laat lus-typeconversie toe.
   • Lichte symmetriebreuk ↔ zwakke torsie–tensor-koppeling verschuift de vormings- en overlevingskansen naar oriëntatie/handigheid.
   • Buiten evenwicht ↔ het lappendeken-front van ontdooiing biedt het toneel voor reactie- en transportbias.
2. Meerwaarde en voordelen.
   • Eén-materiaalblik: geen voorafgaande aanname van een specifieke “nieuw deeltje + nieuwe interactie”; de combinatie medium–geometrie–transport verklaart een “kleine maar systematische” bias.
   • Natuurlijke energierekening: annihilatie-energie wordt toen warmtetechnisch opgenomen en deels “vergolft” tot Tensor-gedragen ruis, wat verklaart waarom er geen late hemelbrede annihilatieshow is.
   • Ruimtelijke gladheid: het corridor-en-knopen-netwerk van de Statistische tensorzwaartekracht strijkt het eindoverschot op grote schaal glad, zonder het heelal in enorme antimaterie-domeinen te knippen.

V. Toetsbare verwachtingen en controlepaden

• P1 | Noodzakelijk gevolg van het ontbreken van grote antimateriedomeinen.
  Als het overschot uit on-evenwichtige ontdooiing plus tensorbias voortkomt, horen er geen enorme antimateriedomeinen of felle grens-annihilatiesignalen te zijn; all-sky-surveys zouden de bovengrenzen steeds verder moeten aanscherpen.
• P2 | Zwakke covariatie van ruisbasis met tensorreliëf.
  De diffuse radio/microgolf-basis—de waarneembare gedaante van Tensor-gedragen ruis—zou zwak positief moeten correleren met het grootschalige reliëf van de Statistische tensorzwaartekracht: iets verhoogd maar nog steeds glad langs filament-assen en knopen.
• P3 | Zeer lage bovengrens voor micro-vervormingen van de kosmische microgolfachtergrond.
  Eventuele statistische na-galm van vroege terugvoeding draagt aan μ/y-vervormingen van de Kosmische microgolfachtergrond (CMB) bij op niveaus onder de huidige limieten—bijna nul maar niet strikt nul; gevoeligere spectrale missies kunnen de limieten verder verkrappen. Hierna gebruiken we alleen nog Kosmische microgolfachtergrond.
• P4 | Subtiele co-modulatie van oernucliden en isotopen.
  Helium-3 en lithium-6/lithium-7 die met Oerknal-nucleosynthese samenhangen, kunnen zeer zwakke, eensgezinde afwijkingen tonen (los te trekken van latere stellair-chemische bewerking).
• P5 | Naspel van uitbarstingstijd: “eerst ruis, dan verdiept het reliëf”.
  In tijds-terug te voeren registraties van sterke vroege gebeurtenissen (bijvoorbeeld statistiek van uitbarstingen op hoge roodverschuiving) zou de volgorde moeten verschijnen: lichte verhoging van laagfrequente/radio-basis → gematigde verdieping van het tensorreliëf (zichtbaar in lensing/scheer), met een meetbare vertraging.

VI. Spiekbrief van het mechanisme (operator-perspectief)

• Bronbias: in het front veroorzaken filamentgeometrie + tensor-gradiënt een lichte onbalans in vorming en overleving.
• Transportbias: het corridor–knooppunt-netwerk voert antimaterie snel naar diepe putten (annihilatie/opslokken) en spreidt materie tot een dunne laag.
• Energienota: annihilatie-energie warmt het reservoir op en transformeert deels tot ruisbasis, in overeenstemming met de diffuse ondergrond die we nu zien.

VII. Conclusie

• De antimaterie-puzzel volgt op natuurlijke wijze uit de keten van on-evenwichtige ontdooiing en tensorbias: het front levert het niet-evenwichtige podium, geometrische selectie geeft een piepkleine maar overal coherente bronbias, corridortransport voert antimaterie naar “diepe putten” terwijl materie als dunne laag wordt uitgespreid; annihilatie-energie wordt thermisch opgenomen en keert deels terug als Tensor-gedragen ruis.
• Het huidige beeld—“bijna volledig materie, ruimtelijk glad verdeeld, zonder grens-annihilatiesignalen”—is dus geen toeval maar het te verwachten resultaat van niet-evenwichtige boekhouding onder regie van het tensorreliëf; het sluit aan bij het verenigde verhaal van Algemene onstabiele deeltjes, Statistische tensorzwaartekracht en Tensor-gedragen ruis (Secties 1.10–1.12).