3.14 Horizonconsistentie: vrijwel gelijke temperatuur op grote afstand zonder kosmische inflatie bij een variabele lichtsnelheid

Startpagina ／ Hoofdstuk 3: Het macroscopische heelal

I. Fenomeen en kernvraag

• Zo ver dat men elkaar “niet kan zien”, maar toch bijna even warm:
  De Kosmische microgolfachtergrond (CMB) is op grote hoekschaal uitzonderlijk uniform; ver uit elkaar liggende hemelvakken hebben vrijwel dezelfde temperatuur. Als men uitgaat van de intuïtie dat “de lichtsnelheid overal exact constant is”, zouden deze gebieden in het waarneembare vroege heelal onvoldoende tijd hebben gehad om warmte of fase-informatie uit te wisselen, en toch lijken ze al vroeg “in de maat” te staan. Vanaf hier gebruiken we alleen Kosmische microgolfachtergrond.
• Ook de fase is “netjes in het gelid”:
  Het akoestische patroon van pieken en dalen vertoont duidelijke fasecoherentie, alsof de “soep” eerst goed is geroerd en pas daarna is vastgezet.
• Hoe kan dit zonder kosmische inflatie?
  De standaarduitleg introduceert een extreem korte periode van sterke geometrische uitrekking (kosmische inflatie) zodat verafgelegen regio’s eerder dicht bij elkaar waren en thermisch evenwicht konden bereiken; dat vergt een drijvend veld en een exitmechanisme. De vraag is: bestaat er een meer medium-intrinsieke reden waardoor verre gebieden vanzelf gelijk in temperatuur en fase komen?

II. Fysisch mechanisme (energiezee + variabele lichtsnelheid)

Kernidee: De bovengrens voor voortplantingssnelheid is geen overal en altijd onveranderlijke maat; zij wordt lokaal bepaald door de tensietoestand van het medium. In het zeer vroege, extreem dichte en gespannen tijdperk werd de energiezee uitzonderlijk strak getrokken, waardoor de lokale voortplantingslimiet hoger lag; naarmate het heelal evolueerde en de spanning afnam, daalde die limiet mee. Zo kunnen verafgelegen gebieden op natuurlijke wijze thermisch uniform en fase-coherent worden, zonder een beroep op kosmische inflatie.

1. Hoog-spanningsfase: de “snelheidslimiet” komt hoger te liggen:
   • De uitzonderlijk hoge spanning maakt het doorgeven van verstoringen scherper en verhoogt de lokale voortplantingslimiet aanzienlijk.
   • Gevolg: binnen dezelfde fysieke tijd groeit de causale horizon; warmte en fase-informatie doorkruisen samenbewegende schalen die later “buiten de horizon” lijken, zodat grootschalig thermisch evenwicht en fase-locking vroeg ontstaan.
2. Coöperatief verversen: netwerkgewijs en blok voor blok consistentie opbouwen:
   • Hoge spanning zorgt niet alleen voor “sneller gaan”, maar geeft het spanningsnetwerk ook de mogelijkheid om gebiedsgewijs te “hertekenen”: triggert een krachtig voorval een zone, dan kan de omgeving blok voor blok gelijktrekken binnen de lokaal toegestane limiet.
   • Zo verspreidt deze netwerksamenwerking het “roeren” van punt naar vlak, niet via geometrische uitrekking maar via de eigen spanning en voortplantingseigenschappen van het medium.
3. Langzame relaxatie en “invriezen”: het uitgelijnde “negatief” meenemen tot nu:
   • Terwijl het heelal verder verdunde, nam de spanning af en daalde de lokale limiet; het foton-baryon-plasma ging de akoestische fase van “compressie en terugvering” in.
   • Bij ontkoppeling werd de eerder bereikte temperatuuruniformiteit en fasecoherentie “gefotografeerd” als het negatief van de achtergrond; daarna transporteerden vrij stromende fotonen dit negatief tot in het heden.
4. Oorsprong van details: kleine onregelmatigheden en bewerking langs de lichtweg:
   • De aanvankelijke minieme fluctuaties werden niet uitgewist, maar vormden de “zaden” van de akoestische pieken en dalen.
   • Later zorgden het “spanningsreliëf” langs de baan en statistische gravitatie voor lichte afvlakking en hergravering van textuur, wat de waargenomen fijne anisotropie oplevert.
   • Kruist het licht evoluerende grote volumes (bijvoorbeeld richting een koude vlek), dan kan zich langs het pad nog een niet-dispersieve rood- of blauwwijziging stapelen—slechts subtiele retouches op het oorspronkelijke negatief.

Belangrijk punt: Lokaal invariant, op kosmische tijdschalen variabel. Elk kleinschalig experiment meet dezelfde lokale snelheidslimiet, maar over de kosmische geschiedenis nam die limiet verschillende waarden aan naargelang de spanningstoestand. Dat creëert fysische ruimte voor “eerst roeren, dan invriezen” zonder geometrische uitrekking.

III. Analogie

Denk aan één en hetzelfde trommelvel dat eerst tot het uiterste wordt opgespannen en daarna terug naar de normale spanning gaat. In de extreem strakke fase rennen rimpels razendsnel; één tik brengt een groot gebied snel “in hetzelfde ritme”. Na terugkeer naar normale spanning daalt de golfsnelheid, maar het patroon van gelijke maat staat al. Zo werd de huidige achtergrond vóór de terugkeer naar “normaal” op grote schaal in temperatuur en fase uitgelijnd en bij ontkoppeling vastgezet.

IV. Vergelijking met de traditionele benadering

1. Gedeelde doelen:
   Beide verhalen willen verklaren waarom verre regio’s bijna isotherm zijn, waarom akoestische fasen netjes uitlijnen en hoe vroege samenwerking tijdig kon plaatsvinden.
2. Verschillende routes:
   • Kosmische inflatie: Geometrische sneluitrekking die ooit nabije gebieden uitrekt tot de huidige grootschaligheid; vereist een drijvend veld, een potentiaalvorm en uitstapdetails.
   • Variabele lichtsnelheid door spanning: Een medium-intrinsieke hoog-spanningsfase verhoogt de voortplantingslimiet en faciliteert netwerksamenwerking; verre regio’s lijnen uit binnen het “gewone tijdsbudget” van de kosmische geschiedenis, zonder extra uitrekking of nieuwe velden.
3. Verenigbaar en toch verschillend:
   Geometrische taal kan vroege consistentie beschrijven, maar vanuit mediumfysica hoeft niet alle werk door uitrekking te worden gedaan. Observaties spreken dan natuurlijker over niet-dispersieve padequivalenten en looptijdverschillen die samenhangen met de spanningsomgeving, wat past bij de Energie-Filamenttheorie (EFT). Vanaf hier gebruiken we alleen Energie-Filamenttheorie.

V. Conclusie

Plaats horizonconsistentie terug in de context van “energiezee—spanning”:

• Een hoog-spanningsfase verhoogde vroeg de lokale voortplantingslimiet en, samen met netwerksgewijs verversen, bracht verafgelegen regio’s snel tot temperatuuruniformiteit en fasecoherentie.
• Vervolgens nam de spanning af, trad ontkoppeling op en werd het patroon ingevroren tot de achtergrond van vandaag.
• Kosmische inflatie is niet vereist: niet “ruimte hardhandig oprekken”, maar “informatie sneller laten reizen” wanneer het medium dat toelaat.

Daarom is “gelijke temperatuur op grote afstand” geen wonder van de kosmische geschiedenis, maar een natuurlijke manifestatie van spanningsgedreven dynamica en een variabele lichtsnelheid in het vroege tijdperk volgens de Energie-Filamenttheorie.